​Dat Fender zo snel mogelijk van de Dearmonds by Guild af wou blijkt ook uit de dumpingprijzen waaraan ze in enkele Amerikaanse muziekketens werden aangeboden. Nu ze Gretsch in handen hadden was het een marketingtechnische strategie om de prijs en daarmee het imago van de Guilds naar beneden te halen. In 2003 kon je dan ook een prachtexemplaar aan minder dan de helft van de normale prijs kopen. De strategie heeft geloond want de Dearmond by Guild heeft toch een beetje een “budget – wit product”stempel gekregen. Zeer onterecht want de in Korea geproduceerde Dearmonds by Guild kunnen moeiteloos de vergelijking met de huidige, in Korea, geproduceerde Gretsches doorstaan.  Ze zijn objectief gewoon beter, zeker op het gebied van electronica maar ook op het gebied van afwerking en bouw. 

Ik ben, sinds ik ze ontdekt heb, fan van de Dearmonds by Guild en voor mij zijn ze toch net een klasse beter dan de moderne Koreaanse Gretschen. De originele "made in the USA" Dearmond pick-up's hebben hier uiteraard veel mee te maken maar het is dat niet alleen. Het is de bouw, de kwaliteit van de hardware en een hoop kleine afwerkingsdetails die ervoor zorgen dat dit geen massaproduct lijkt maar eerder een instrument waar met veel liefde en know-how aan gewerkt werd. De prijzen op de tweedehandsmarkt zijn op dit moment nog vrij redelijk, ze variëren tussen de 400 en de 700 euro, afhankelijk van het model. Ze duiken wel steeds minder op dus, als je er één ziet die je bevalt, aarzel vooral niet ;-)
 

In ons collectief gitaristengeheugen leeft de stelling dat de halsconstructie van een gitaar een invloed heeft op de sustain van het instrument. Met “sustain” bedoelen we de tijd voor een noot uitsterft en daarvan willen we allemaal dat die mogelijk lang duurt. 

Als je op Ebay of op tweedehandswebsites snuistert naar vintage gitaren kom je vaak de term “lawsuit gitaar” of “prélawsuit gitaar” tegen. Hiermee bedoeld de verkoper dat het om een “vintage kwaliteitscopy” gaat van de originele Fender, Gibson, Guild of Martin gitaar waar ze op lijkt maar dan veel goedkoper. Met als quote: “Deze gitaren waren van een dusdanige kwaliteit dat ze even goed of zelfs beter waren dan het origineel .” Waarop bedrijven zoals Fender, Gibson, Guild en Martin schrik kregen en rechtszaken inspanden tegen de fabrikanten van deze kopieën wegens schending van copyrights”.

Neem dit vooral allemaal met een flinke korrel zout. Deze kopieën waren over het algemeen  zeker niet beter dan het origineel en tot een echte rechtszaak is het maar in één geval gekomen. Maar toegegeven, er zijn uitzonderingen. De Ibanez stratocaster- en sommige Les Paul kopieën waren echt van hoge kwaliteit, net zoals de Greco kopieën en sommige Tokai Les Pauls.

Met pre lawsuit verwijst men eigenlijk naar instrumenten die werden gemaakt in de periode 1969-1976 toen de Europese en Amerikaanse markt overspoeld werd met goedkope kopieën uit Japan. Vooral Ibanez was toen heel actief in het kopiëren van Gibson en Fender modellen. In 1976 kreeg Gibson het inderdaad op zijn heupen en dreigde Ibanez met een rechtszaak. Niet op grond van de gitaarkopie in zijn totaliteit, dat zou immers in geen enkele rechtszaal ontvankelijk worden verklaard, maar op grond van het headstock design.  De zaak werd echter buiten de rechter om geregeld. Ibanez had ondertussen een goede naam opgebouwd en ging zich vanaf 1976 concentreren op eigen modellen. 

​De enige firma die ooit een rechtszaak heeft aangespannen en gewonnen is Martin & Co. Geviseerd werd de Japanse firma “ProMartin”. ProMartin's mochten daardoor niet verkocht worden in Noord Amerika. Over de rest van de wereld was er echter geen uitspraak vandaar dat we dit merk nog vrij regelmatig zien opduiken in Europa. 

In de jaren zeventig gingen letterlijk miljoenen copycats over de toonbank en wie er toen één gekocht heeft weet dat ze echt niet zo geweldig waren. Maar hé, je had wel een elektrische gitaar en je leek met wat fantasie op je favoriete gitaarheld. De meeste van die miljoenen gitaren zijn ondertussen op het vuilnis beland. Van de exemplaren die de tand des tijds hebben doorstaan mag je aannemen dat het gaat om de kwalitatief goede enkelingen. En die zijn het waard om gekoesterd te worden.