Als je op Ebay of op tweedehandswebsites snuistert naar vintage gitaren kom je vaak de term “lawsuit gitaar” of “prélawsuit gitaar” tegen. Hiermee bedoeld de verkoper dat het om een “vintage kwaliteitscopy” gaat van de originele Fender, Gibson, Guild of Martin gitaar waar ze op lijkt maar dan veel goedkoper. Met als quote: “Deze gitaren waren van een dusdanige kwaliteit dat ze even goed of zelfs beter waren dan het origineel .” Waarop bedrijven zoals Fender, Gibson, Guild en Martin schrik kregen en rechtszaken inspanden tegen de fabrikanten van deze kopieën wegens schending van copyrights”.
Neem dit vooral allemaal met een flinke korrel zout. Deze kopieën waren over het algemeen zeker niet beter dan het origineel en tot een echte rechtszaak is het maar in één geval gekomen. Maar toegegeven, er zijn uitzonderingen. De Ibanez stratocaster- en sommige Les Paul kopieën waren echt van hoge kwaliteit, net zoals de Greco kopieën en sommige Tokai Les Pauls.
Neem dit vooral allemaal met een flinke korrel zout. Deze kopieën waren over het algemeen zeker niet beter dan het origineel en tot een echte rechtszaak is het maar in één geval gekomen. Maar toegegeven, er zijn uitzonderingen. De Ibanez stratocaster- en sommige Les Paul kopieën waren echt van hoge kwaliteit, net zoals de Greco kopieën en sommige Tokai Les Pauls.
Met pre lawsuit verwijst men eigenlijk naar instrumenten die werden gemaakt in de periode 1969-1976 toen de Europese en Amerikaanse markt overspoeld werd met goedkope kopieën uit Japan. Vooral Ibanez was toen heel actief in het kopiëren van Gibson en Fender modellen. In 1976 kreeg Gibson het inderdaad op zijn heupen en dreigde Ibanez met een rechtszaak. Niet op grond van de gitaarkopie in zijn totaliteit, dat zou immers in geen enkele rechtszaal ontvankelijk worden verklaard, maar op grond van het headstock design. De zaak werd echter buiten de rechter om geregeld. Ibanez had ondertussen een goede naam opgebouwd en ging zich vanaf 1976 concentreren op eigen modellen.
De enige firma die ooit een rechtszaak heeft aangespannen en gewonnen is Martin & Co. Geviseerd werd de Japanse firma “ProMartin”. ProMartin's mochten daardoor niet verkocht worden in Noord Amerika. Over de rest van de wereld was er echter geen uitspraak vandaar dat we dit merk nog vrij regelmatig zien opduiken in Europa.
In de jaren zeventig gingen letterlijk miljoenen copycats over de toonbank en wie er toen één gekocht heeft weet dat ze echt niet zo geweldig waren. Maar hé, je had wel een elektrische gitaar en je leek met wat fantasie op je favoriete gitaarheld. De meeste van die miljoenen gitaren zijn ondertussen op het vuilnis beland. Van de exemplaren die de tand des tijds hebben doorstaan mag je aannemen dat het gaat om de kwalitatief goede enkelingen. En die zijn het waard om gekoesterd te worden.