Stanford Blonde Sister 200 Déja Vue series, 2010
PRICE: 480 EUR
PRICE: 480 EUR
Voor we dieper ingaan op deze 'Blonde Sister' is het misschien handig om even stil te staan bij het merk Stanford.
De naam Stanford is verbonden aan het merk "Furch", een ondertussen wereldwijd gerenomeerde Tsjechische bouwer van steelstrings. Over die connectie lees je echter een hoop onzin op het internet. Volgens de éne hebben ze niks met elkaar te maken, volgens de ander een beetje en volgens weer andere bronnen worden de Stanford gitaren door Furch gebouwd. Vraag je 'Tonny Götz", de Duitse eigenaar van Stanford, naar de connectie met Furch, dan krijg je als antwoord dat Furch een deel van de Stanford gitaren in opdracht bouwt. Vraag je Furch naar de connectie met Stanford krijg je als antwoord dat ze vroeger, in een ver verleden, wel eens "Stanford" gitaren bouwden voor Tonny Götz maar dat al een hele tijd niet meer doen.
Hoe zit het nu juist? Wel, laat ik dat hier eens correct uit de doeken doen want, toen ik nog voor Elixir strings werkte had ik een goed contact met Furch en daarom volgde ik ze ook van nabij. Rond de Milleniumwisseling was Tonny Götz de importeur van Furch gitaren voor Duitsland zoals Vox Humana in Nederland dat voor de Benelux was. Frantisek Furch, de eigenaar van Furch, wist mij over Stanford te vertellen dat het eigenlijk gewoon Furch gitaren waren maar dat ze, met het oog op de Engelstalige markt, waar de naam "Furch" niet echt zou anslaan, voor de merknaam "Stanford" gekozen hadden. Furch en Stanford waren dus één en dezelfde. Dat bleek ook als je de Furch website bezocht. Daar had je een link naar een Engelstalige pagina "Stanford", waar je dezelfde gitaren aantrof maar, met een andere merknaam. Waar het daarna juist 'fout' is gelopen weet ik niet, ik werk al een tijdje niet meer in de branche maar, het lijkt er op dat het Stanford-verhaal niet echt aansloeg, terwijl de Furch gitaren dat wel deden. Vermoedelijk heeft Tonny Götz toen de merknaam én de rechten overgekocht en is er vervolgens iets heel anders mee gaan doen. Zoals bijvoorbeeld de productie van de Déja Vue serie, een betaalbare gitaarlijn, met massief bovenblad en zorgvuldig samengestelde laminaten voor de zij- en achterkanten. En dat brengt ons terug bij dit instrument.
Je kunt er niet naast kijken. Deze Stanford Blonde Sister is een regelrechte copie van de beroemde Gibson J200. Enkel de bloemetjes slagplaat ontbreekt nog. Ze heeft een prachtige flamed maple zij en achterkant en een kwaliteitsvolle, massieve spruce top. Volgens de fabrikant heeft hij de Déja Vue serie gebouwd op basis van de bouwtekeningen van het origineel. Wat suggereert dat de klank en de kwaliteit (op de gelamineerde zij- en achterkant na) dan ook wel heel dicht bij het origineel zou moeten liggen.
Wel, de suggestie is in dit geval waarheid. De basisklank van de Blond Sister ligt héél erg dicht bij het origineel en ademt als het ware J200. Algemeen iets minder 'strak' met net iets minder 'hout', een tikkeltje minder gedefinieerd maar dan weer duidelijk volumineuzer. Los van het feit of het nu een copie is of niet, ze heeft een klank die je normaal enkel gaat terug vinden in het plus 1000 euro segment. Ook de afwerking is nagenoeg perfect. Een muggezifter zal altijd wel iets vinden maar dat doe je ook bij het origineel. Het is m.a.w. typisch zo'n gitaar waarbij je je afvraagt hoe ze het in godsnaam voor die prijs kunnen maken.
De gitaar speelt erg vlot. De topkambreedte valt, met 45mm, net iets breder uit dan je zou verwachten. Voor sommigen een vloek, voor anderen een zegen. Dit is overigens enkel zo bij de wat oudere serie. De nieuwe serie heeft een smallere hals maar zou, volgens doorgaans welingelichte bron, een stuk minder zijn qua kwaliteit.
Deze Stanford heeft mij in ieder geval meer dan aangenaam verrast. Ik had een beetje mijn voorbehoud. Vooral omdat Stanford ofte, Tonny Götz, niet gewoon openlijk toegeeft dat hij de gitaren in China laat bouwen. Toegegeven, juist dat maakte mij ook nieuwsgierig.
Zoek je een jumbo, met een meer dan gemiddelde klankkwaliteit en de nodige 'bling', zoek dan niet verder. Je hebt ze bij deze gevonden. Het kleine kwaliteitsverschil met het origineel ligt absoluut niet in verhouding met het prijsverschil. Ik heb al verschillende J200's in mijn atelier gehad en niet allemaal haalden ze de klankkwaliteit van deze Stanford. Hoe Tonny Götz het voor elkaar heeft gekregen weet ik niet, ik geloof niet zo in het "originele bouwtekeningen" verhaal, maar dat hij de nagenoeg perfecte copie heeft laten bouwen, dat ligt buiten kijf.
De 'Blonde Sister' is gebruikt maar nog nagenoeg in showroomstaat. Het enige zwakke punt, de stemmechanieken, zijn uitgewisseld voor passende Schaller tuners. Uiteraard is de gitaar perfect afgesteld. Het instrument wordt geleverd in een passende, nieuwe koffer.
De naam Stanford is verbonden aan het merk "Furch", een ondertussen wereldwijd gerenomeerde Tsjechische bouwer van steelstrings. Over die connectie lees je echter een hoop onzin op het internet. Volgens de éne hebben ze niks met elkaar te maken, volgens de ander een beetje en volgens weer andere bronnen worden de Stanford gitaren door Furch gebouwd. Vraag je 'Tonny Götz", de Duitse eigenaar van Stanford, naar de connectie met Furch, dan krijg je als antwoord dat Furch een deel van de Stanford gitaren in opdracht bouwt. Vraag je Furch naar de connectie met Stanford krijg je als antwoord dat ze vroeger, in een ver verleden, wel eens "Stanford" gitaren bouwden voor Tonny Götz maar dat al een hele tijd niet meer doen.
Hoe zit het nu juist? Wel, laat ik dat hier eens correct uit de doeken doen want, toen ik nog voor Elixir strings werkte had ik een goed contact met Furch en daarom volgde ik ze ook van nabij. Rond de Milleniumwisseling was Tonny Götz de importeur van Furch gitaren voor Duitsland zoals Vox Humana in Nederland dat voor de Benelux was. Frantisek Furch, de eigenaar van Furch, wist mij over Stanford te vertellen dat het eigenlijk gewoon Furch gitaren waren maar dat ze, met het oog op de Engelstalige markt, waar de naam "Furch" niet echt zou anslaan, voor de merknaam "Stanford" gekozen hadden. Furch en Stanford waren dus één en dezelfde. Dat bleek ook als je de Furch website bezocht. Daar had je een link naar een Engelstalige pagina "Stanford", waar je dezelfde gitaren aantrof maar, met een andere merknaam. Waar het daarna juist 'fout' is gelopen weet ik niet, ik werk al een tijdje niet meer in de branche maar, het lijkt er op dat het Stanford-verhaal niet echt aansloeg, terwijl de Furch gitaren dat wel deden. Vermoedelijk heeft Tonny Götz toen de merknaam én de rechten overgekocht en is er vervolgens iets heel anders mee gaan doen. Zoals bijvoorbeeld de productie van de Déja Vue serie, een betaalbare gitaarlijn, met massief bovenblad en zorgvuldig samengestelde laminaten voor de zij- en achterkanten. En dat brengt ons terug bij dit instrument.
Je kunt er niet naast kijken. Deze Stanford Blonde Sister is een regelrechte copie van de beroemde Gibson J200. Enkel de bloemetjes slagplaat ontbreekt nog. Ze heeft een prachtige flamed maple zij en achterkant en een kwaliteitsvolle, massieve spruce top. Volgens de fabrikant heeft hij de Déja Vue serie gebouwd op basis van de bouwtekeningen van het origineel. Wat suggereert dat de klank en de kwaliteit (op de gelamineerde zij- en achterkant na) dan ook wel heel dicht bij het origineel zou moeten liggen.
Wel, de suggestie is in dit geval waarheid. De basisklank van de Blond Sister ligt héél erg dicht bij het origineel en ademt als het ware J200. Algemeen iets minder 'strak' met net iets minder 'hout', een tikkeltje minder gedefinieerd maar dan weer duidelijk volumineuzer. Los van het feit of het nu een copie is of niet, ze heeft een klank die je normaal enkel gaat terug vinden in het plus 1000 euro segment. Ook de afwerking is nagenoeg perfect. Een muggezifter zal altijd wel iets vinden maar dat doe je ook bij het origineel. Het is m.a.w. typisch zo'n gitaar waarbij je je afvraagt hoe ze het in godsnaam voor die prijs kunnen maken.
De gitaar speelt erg vlot. De topkambreedte valt, met 45mm, net iets breder uit dan je zou verwachten. Voor sommigen een vloek, voor anderen een zegen. Dit is overigens enkel zo bij de wat oudere serie. De nieuwe serie heeft een smallere hals maar zou, volgens doorgaans welingelichte bron, een stuk minder zijn qua kwaliteit.
Deze Stanford heeft mij in ieder geval meer dan aangenaam verrast. Ik had een beetje mijn voorbehoud. Vooral omdat Stanford ofte, Tonny Götz, niet gewoon openlijk toegeeft dat hij de gitaren in China laat bouwen. Toegegeven, juist dat maakte mij ook nieuwsgierig.
Zoek je een jumbo, met een meer dan gemiddelde klankkwaliteit en de nodige 'bling', zoek dan niet verder. Je hebt ze bij deze gevonden. Het kleine kwaliteitsverschil met het origineel ligt absoluut niet in verhouding met het prijsverschil. Ik heb al verschillende J200's in mijn atelier gehad en niet allemaal haalden ze de klankkwaliteit van deze Stanford. Hoe Tonny Götz het voor elkaar heeft gekregen weet ik niet, ik geloof niet zo in het "originele bouwtekeningen" verhaal, maar dat hij de nagenoeg perfecte copie heeft laten bouwen, dat ligt buiten kijf.
De 'Blonde Sister' is gebruikt maar nog nagenoeg in showroomstaat. Het enige zwakke punt, de stemmechanieken, zijn uitgewisseld voor passende Schaller tuners. Uiteraard is de gitaar perfect afgesteld. Het instrument wordt geleverd in een passende, nieuwe koffer.
