Maccafferi G30 - 1953
PRICE: 420 EUR SOLD!!
PRICE: 420 EUR SOLD!!
Bij "Maccaferri" denkt iedereen spontaan aan Django Reinhardt en zijn gitaar waarvan Mario Maccaferri aan de bouwer Selmer het ontwerp leverde. Toch is dit maar een klein deel van de verdienste die Mario Maccaferri aan de gitaar in het algemeen geleverd heeft.
Even een beetje geschiedenis: Mario Maccaferri, een geleerd gitaarbouwer uit Italië, opende rond 1928 een atelier in Londen en kwam er rond 1930 in contact met Henri Selmer. Maccaferri ontwierp niet alleen de befaamde gitaren voor Selmer maar zette tevens de productie op, die in 1932 op gang komt.
Besmet door het plasticvirus van de jaren dertig en de mogelijkheden die plastic bood voor tal van gebruiksvoorwerpen, slaat Maccaferri rond 1936 een nieuwe richting in en gaat in eerste instantie, in Frankrijk, rieten voor blaasinstrumenten produceren, gemaakt van plastic. In 1939 vertrekt hij naar de Verenigde Staten en sticht daar de French American Reed Company. Hier bouwt Maccaferri fortuin op met de productie van plastic gebruiksvoorwerpen. Jawel, Maccaferri wordt ook genoemd als de uitvinder van de plastic wasspeld ...
Rond 1952 brengt hij plastic ukeleles op de markt en in 1953 is de eerste plastic Maccaferri gitaar een feit. Van de 6 dollar ukelele werden er ruim een miljoen verkocht. De plastic gitaren deden het echter een stuk minder goed. Toch waren het originele, goed spelende en goed klinkende gitaren die, vanuit de professionele wereld ook geëndorsed werden. Maar, gitaristen zijn nu eenmaal erg conservatief als het om hun instrument gaat en een gitaar uit plastic is zelfs nu, anno 2019, zijn tijd nog ver vooruit. Je had de gitaar in 2 modellen: De G30 en de G40. Basically dezelfde gitaar maar de G40 had net iets meer bling en ornamenten waaronder een fraai staartstuk.
De gitaren werden gemaakt van “Styron”, een plastic van de “Dow Chemical Company”. De mallen om de gitaren en de verschillende onderdelen, te gieten werden door Maccaferrie zelf ontworpen. De top is gemaakt van wit plastic, de kast is gegoten uit rosewood lookalike plastic, net zoals de hals. De hals is aan de binnenkant van de gitaar verbonden met de strapknop. Door een ingenieus systeem, verborgen in de klankkast kan, door middel van een simpele schroevendraaier, de halshoek worden aangepast zodanig dat je altijd over de voor jou perfecte actie beschikt. De stemmechanieken zitten aan de achterkant van de kop in het plastic gesealed in een oliebad. Dat verklaard meteen ook waarom ze zo soepel lopen, zeker voor een meer dan 50 jaar oude gitaar.
De bespeelbaarheid is prima, beter dan menig tijdgenoot. De klank is, tsja... "Interessant" is eigenlijk de beste omschrijving en dan niet in de negatieve zin. Uiteraard ligt de klank in lijn met de verwachtingen die je nu eenmaal hebt bij dit soort model. Een akoestische jazzklank, te vergelijken met een Gipsy gitaar, maar met wat meer bas en meer open. De klank ligt eigenlijk tussen een jazzgitaar en een westerngitaar in, met een typisch vintage geluid. "Interessant" is hier dus écht interessant en verrassend bruikbaar, voor verschillende stijlen.
Dit is een gitaar waar je in de opnamestudio wel eens het verschil kunt maken. Ik zou er wel niet meteen het podium mee opstappen. OK, de gitaar heeft de afgelopen 50 jaar overleefd en blijkbaar geen krimp gegeven dus, waarom zou ze dat niet nog eens vijftig jaar doen? Toch voelt ze fragiel aan. Je hebt dan ook de neiging om ze eerder voorzichtig te hanteren.
De Maccaferri G30 is, alhoewel toch een massaproduct, vandaag eerder moeilijk te vinden en heeft dus ook een zekere “zeldzaamheidswaarde” die met de tijd alleen maar zal stijgen. Ze is dus ook voor verzamelaars een prima investering. Temeer omdat ze 100% origineel, 100% functioneel en bovendien in een voor haar leeftijd verrassend goede staat is.
Even een beetje geschiedenis: Mario Maccaferri, een geleerd gitaarbouwer uit Italië, opende rond 1928 een atelier in Londen en kwam er rond 1930 in contact met Henri Selmer. Maccaferri ontwierp niet alleen de befaamde gitaren voor Selmer maar zette tevens de productie op, die in 1932 op gang komt.
Besmet door het plasticvirus van de jaren dertig en de mogelijkheden die plastic bood voor tal van gebruiksvoorwerpen, slaat Maccaferri rond 1936 een nieuwe richting in en gaat in eerste instantie, in Frankrijk, rieten voor blaasinstrumenten produceren, gemaakt van plastic. In 1939 vertrekt hij naar de Verenigde Staten en sticht daar de French American Reed Company. Hier bouwt Maccaferri fortuin op met de productie van plastic gebruiksvoorwerpen. Jawel, Maccaferri wordt ook genoemd als de uitvinder van de plastic wasspeld ...
Rond 1952 brengt hij plastic ukeleles op de markt en in 1953 is de eerste plastic Maccaferri gitaar een feit. Van de 6 dollar ukelele werden er ruim een miljoen verkocht. De plastic gitaren deden het echter een stuk minder goed. Toch waren het originele, goed spelende en goed klinkende gitaren die, vanuit de professionele wereld ook geëndorsed werden. Maar, gitaristen zijn nu eenmaal erg conservatief als het om hun instrument gaat en een gitaar uit plastic is zelfs nu, anno 2019, zijn tijd nog ver vooruit. Je had de gitaar in 2 modellen: De G30 en de G40. Basically dezelfde gitaar maar de G40 had net iets meer bling en ornamenten waaronder een fraai staartstuk.
De gitaren werden gemaakt van “Styron”, een plastic van de “Dow Chemical Company”. De mallen om de gitaren en de verschillende onderdelen, te gieten werden door Maccaferrie zelf ontworpen. De top is gemaakt van wit plastic, de kast is gegoten uit rosewood lookalike plastic, net zoals de hals. De hals is aan de binnenkant van de gitaar verbonden met de strapknop. Door een ingenieus systeem, verborgen in de klankkast kan, door middel van een simpele schroevendraaier, de halshoek worden aangepast zodanig dat je altijd over de voor jou perfecte actie beschikt. De stemmechanieken zitten aan de achterkant van de kop in het plastic gesealed in een oliebad. Dat verklaard meteen ook waarom ze zo soepel lopen, zeker voor een meer dan 50 jaar oude gitaar.
De bespeelbaarheid is prima, beter dan menig tijdgenoot. De klank is, tsja... "Interessant" is eigenlijk de beste omschrijving en dan niet in de negatieve zin. Uiteraard ligt de klank in lijn met de verwachtingen die je nu eenmaal hebt bij dit soort model. Een akoestische jazzklank, te vergelijken met een Gipsy gitaar, maar met wat meer bas en meer open. De klank ligt eigenlijk tussen een jazzgitaar en een westerngitaar in, met een typisch vintage geluid. "Interessant" is hier dus écht interessant en verrassend bruikbaar, voor verschillende stijlen.
Dit is een gitaar waar je in de opnamestudio wel eens het verschil kunt maken. Ik zou er wel niet meteen het podium mee opstappen. OK, de gitaar heeft de afgelopen 50 jaar overleefd en blijkbaar geen krimp gegeven dus, waarom zou ze dat niet nog eens vijftig jaar doen? Toch voelt ze fragiel aan. Je hebt dan ook de neiging om ze eerder voorzichtig te hanteren.
De Maccaferri G30 is, alhoewel toch een massaproduct, vandaag eerder moeilijk te vinden en heeft dus ook een zekere “zeldzaamheidswaarde” die met de tijd alleen maar zal stijgen. Ze is dus ook voor verzamelaars een prima investering. Temeer omdat ze 100% origineel, 100% functioneel en bovendien in een voor haar leeftijd verrassend goede staat is.
